کد مطلب: 67965
تاریخ انتشار : يکشنبه ۲۴ مرداد ۱۳۹۵ ساعت ۱۸:۴۲
محرومیت در زندگی روستایی جلوه های گوناگونی دارد، از جمله نداشتن امکانات اولیه زندگی، جاده، محرومیت از تحصیل و مطالعه. بسیاری از روستاییان در مناطق محروم اطراف مشگین شهر با وجود تلاش های کمیته امداد امام خمینی (ره) نیازمند توجه بیشتری از سایر ارگان های حمایتی و دولتی هستند.
ایران خبر- محرومیت در زندگی روستایی جلوه های گوناگونی دارد، از جمله نداشتن امکانات اولیه زندگی، جاده، محرومیت از تحصیل و مطالعه. بسیاری از روستاییان در مناطق محروم اطراف مشگین شهر با وجود تلاش های کمیته امداد امام خمینی (ره) نیازمند توجه بیشتری از سایر ارگان های حمایتی و دولتی هستند. روستاهای زیادی با وجود نداشتن آبادی، آب و امکانات رفاهی و با وجود تعداد خانوار کم، به دلیل انتخاب سبک زندگی اشتباه توسط روستاییان در دل دور افتاده ترین جاده های خاکی قرار گرفته اند و در این مورد توجه روستاییان به توصیه های کارشناسان برای بهبود وضعیت زندگی آنها بسیار کم است.
محرومیت از تحصیل یکی از معضلات روز زندگی روستایی و عشایری در روستا های مشگین شهر و منطقه لاهرود می باشد، بسیاری از کودکان تا مقطع ابتدایی تحصیلات خود را ادامه داده اند و به دلیل عدم راهنمایی و نبود هدایت تحصیلی بعد از آن ترک تحصیل و به کارهای آزاد روی می آورند. عده ای دیگر از جوانان بعد از ترک تحصیل بلافاصله به کلانشهر ها مهاجرت می کنند و در آنجا با انجام کارهایی مثل کارگری و شغل های آزاد با مشکلات فراوان دیگری دست و پنجه نرم می کنند.
حاصل این مهاجرت ها چیزی جز محرومیت بیشتر روستا، و نبود نیروی کار مولد در روستا نخواهد بود. مهاجرت نسل جوان روستا تنها دلیل افزایش سالمندان، و درکنار آن تنهایی و انزوای بیشتر نسل سالمند و کاهش رونق در روستا است. بسیاری از سالمندان حتی سالی یک بار هم فرزندان خود را ملاقات نمی کنند و با کمک های ارگان های حمایتی مثل کمیته امداد، بهزیستی و یارانه دولتی روزگار سالمندی را توام با تنهایی و انزوا می گذرانند.
محرومیت از تحصیل یکی از معضلات روز زندگی روستایی و عشایری در روستا های مشگین شهر و منطقه لاهرود می باشد، بسیاری از کودکان تا مقطع ابتدایی تحصیلات خود را ادامه داده اند و به دلیل عدم راهنمایی و نبود هدایت تحصیلی بعد از آن ترک تحصیل و به کارهای آزاد روی می آورند. عده ای دیگر از جوانان بعد از ترک تحصیل بلافاصله به کلانشهر ها مهاجرت می کنند و در آنجا با انجام کارهایی مثل کارگری و شغل های آزاد با مشکلات فراوان دیگری دست و پنجه نرم می کنند.
حاصل این مهاجرت ها چیزی جز محرومیت بیشتر روستا، و نبود نیروی کار مولد در روستا نخواهد بود. مهاجرت نسل جوان روستا تنها دلیل افزایش سالمندان، و درکنار آن تنهایی و انزوای بیشتر نسل سالمند و کاهش رونق در روستا است. بسیاری از سالمندان حتی سالی یک بار هم فرزندان خود را ملاقات نمی کنند و با کمک های ارگان های حمایتی مثل کمیته امداد، بهزیستی و یارانه دولتی روزگار سالمندی را توام با تنهایی و انزوا می گذرانند.
