بهداد جان مى دانم چه زجرهایى کشیدى

به خوبى در حافظه ام نقش بسته است آنهمه درد کشیدن ها و فریادهایت.

با عصا مى آمدى.

با درد و فریاد اما امید.

تخت به تخت هم شاهد بودم تحمل مى کردى تا امروز را بار دیگر معنا کنى و پولاد سخت و سرد را شرمنده ى غیرتت.

آن روزها در کلینیک فیزیوتراپى دکتر نوروزى زانوى جراحى شده ات را محکوم به غیرت کرده بودى تا همت کند و بار دیگر پرصلابت کیلو کیلو کوه را بر دستانت بالاى سر ببرى.

شصت و چهار جلسه شاهد بودم چه مرامت ها کشیدى تا به امروز برسى.

پهلوانى کردى قهرمان و دم نزدى.

حال بار دیگر با آن همه پولاد سخت که مغلوب غیرتت شد بر دوش هموطنانى قرار دارى که عشق به تو را خوب بلدند نجوا و تفسیر کنند.

شیر مادر حلالت پهلوان که دلها را با جنگیدن شاد کردى و لبخند را با غیرت هدیه.

درود به شرافت دکتر سهراب کیهانى که علمش را بکار بست تا تیغ جراحى اش یکبار دیگر باعث شود در آوردگاه المپیک، ایرانى غرورش را با تو معنا کند.

درود به شرافت دکتر نوروزى که ماهها برایت عشق گذاشت و خانم محمدى که تلاش کرد خم به ابرویت نیاید.

بهداد عزیزم پرواز با پرواز شروع نمى شود؛ به تاملى به ایستادنى و به سکوتى و به اراده اى در پس سختى ها...

و تو پهلوان سر به زیر ایران خوب راه و رسم پرواز را آموخته اى.

پرواز و بزرگى دوباره ات به تو و همسرت و خانواده ات و دکتر کیهانى و دکتر نوروزى و خانم محمدى و همت و غیرت و تلاشت مبارک و خو

ایران خبر