این آبشار در دل جنگل‌های ۴۰ میلیون ساله هیرکانی قرار دارد و از شگفت انگیزترین آبشارهای شمال ایران است. گردشگرانی که به این آبشار می‌روند، باید از دهستان لفو و جاذبه‌های متعدد آن عبور کنند. رسیدن به این جاذبه گردشگری طبیعی باید از میان جنگل با یک پیاده روی سخت ۴ ساعته انجام شود بنابراین کسانی که به این محل می‌روند حتماً طبیعتگردانی هستند که می‌دانند چهار ساعت پیاده روی در جنگل را چطور باید طی کنند. بنابراین این افراد به جاذبه‌های طبیعی زیادی می‌روند اما حالا این آبشار که تصاویر آن در فضای مجازی با عنوان سوئیس ایران پخش شده است؛ دل هر بلاگر و اینفلوئنسری را می‌برد تا سری به آنجا زده و چند عکس یادگاری با آن بگیرد و بگوید که به این جاذبه شگفت انگیز هم رفته ام. ولی شاید نمی‌دانند به دنبال آنها افرادی به این جاذبه گردشگری سر می‌زنند که نمی‌دانند باید با این جاذبه گردشگری طبیعی چطور رفتار کنند همین می‌شود که الان فعالان محیط زیست و راهنماهای گردشگری در شهرستان سوادکوه می‌گویند حوضچه‌های آب این آبشار در مقایسه با ده سال پیش از بین رفته است.
این آبشار آهکی از دل زمین در منطقه اسکلیم بیرون می‌آید و به همراهش املاح زیادی رها می‌شود از جمله آهک فراوان. که در طول زمان وقتی از بالا دست به پایین می‌رسد با اکسیژن مخلوط می‌شود و رسوب می‌کند. این رسوب به مرور زمان موجب شده تا حوضچه‌هایی با لبه‌هایی آهکی ایجاد شود.
تصاویری از ویدئوی آژانس‌های طبیعتگردی مطرح
اما در حال حاضر ورود گردشگران و طبیعتگردان به داخل حوضچه‌ها که با هدف آب تنی در این آب‌های آهکی انجام می‌شود، موجب شده تا لبه‌های حوضچه‌ها از بین برود و حتی یک حوضچه نزدیک به یک متر کاهش آب داشته باشد. وقتی ای بشر به روی لبه‌های حوضچه قرار می‌گیرد باعث له شدن آن قسمت از حوضچه می‌شود و جریان آب از همان نقطه افزایش پیدا می‌کند. بنابراین آب به صورت یکسان از کل لبه حوضچه سرازیر نمی‌شود و سایر نقاط خشک شده و نه تنها بیشتر نمی‌شود بلکه شکننده شده و پا گذاشتن گردشگران روی آن این لبه‌ها را شکسته و تکه تکه می‌کند.
هجوم بی ضابطه گردشگران
متأسفانه بلاگرها و اینفلوئنسرهای زیادی نیز با ورود به این منطقه و ثبت تصاویر تبلیغاتی موجب شده اند تا با تصاویری از رنگ‌های اغراق آمیز پای طبیعتگردنماها به این منطقه باز شود. برخی از آنها که مدعی احترام به محیط زیست هستند اعلام می‌کنند که با کفش وارد حوضچه‌ها نشوید در صورتی که هیچ تفاوتی ندارد و اساساً ورود افراد به حوضچه‌های آهکی آنها را از بین می‌برد.
ورود اینفلوئنسرهای سفر به آبشار با تصاویر اغوا کننده اما مخرب
بلاگرهای سفر تنها عامل تخریب این آبشار محسوب می‌شوند بلکه برخی از آژانس‌های گردشگری نیز در این قضیه مقصرند. آن هم آژانس‌های قدیمی که مدعی سفرهای طبیعتگردی حرفه‌ای هستند. آنها با برگزاری تورهای طبیعتگردی به مقصد لفور و آبشار اسکریم و عدم توجه به ظرفیت‌های منطقه و حفظ محیط زیست ویدئوها و تصاویری از هجوم گردشگران تورهایشان در فضای مجازی منتشر کرده اند که نشان می‌دهد بی توجه به همه این موارد در حال آب تنی و تخریب این حوضچه‌ها هستند!
حوضچه‌ها بعد از ورود گردشگران بی ملاحظه تخریب شده‌اند
آبشارها روز به روز بی آب تر می‌شود وقتی تعداد زیادی از آدم‌ها هر روز از لبه آن عبور می‌کنند این حوضچه‌ها شکسته شده و از حالت حوضچه خارج می‌شود. آب این حوضچه‌ها نیز کم می‌شود درحالی که اینجا زمانی زیباست که حوضچه‌ها پر آب باشند. تشکیل دوباره این حوضچه‌ها حدود ۳۰۰ سال طول می‌کشد بنابراین بهتر است مدتی این محدوده از ورود گردشگران در امان باشد تا بتواند دوباره حوضچه‌های خود را به صورت طبیعی بسازد. مردم باید اجازه دهند این جاذبه طبیعی خود را احیا کند.
در این باره برخی از فعالان گردشگری و محیط زیست منطقه بنرهای هشدار دهنده نصب کرده اند تا بتوانند در این زمینه فرهنگ سازی کنند این درحالی است که طبیعتگردان از این بنرها به عنوان زیرانداز استفاده می‌کنند!
در واقع ظرفیت آبشار آهکی اسکلیم ورود ۵۰۰ هزار نفر در یک روز نیست. ۲۵۰ آژانس مسافرتی این افراد را به سمت آبشار هدایت می‌کنند و نظارتی روی عملکرد آنها نیست. چون این محدوده زیر نظر سازمان جنگلداری و آبخیزداری است و حتی ثبت ملی این جاذبه طبیعی نیز که مدتی پیگیر آن هستند باز هم نمی‌تواند عاملی برای جلوگیری از تخریب آن باشد. چون ورود ۵ میلیون نفری افراد در تابستان امسال به آبشار اسکلیم آن هم به دلیل دور از دسترس بودن برای متولیان سخت به نظر می‌رسد!
معاون گردشگری استان مازندران روز سیزدهم شهریورماه در نامه‌ای به آژانس‌های مسافرتی درباره ورود انبوه گردشگران به این آبشار در معرض تهدید و تخریب آن هم در شرف ثبت ملی هشدار داده شده و خواسته محافظت بهینه اثر مورد توجه قرار گیرد.
همچنین فعالان گردشگری لفور در سال‌های ۱۴۰۰ و ۱۴۰۱ دنبال منع تردد بودند چون سازمان جنگل‌ها می‌توانست این کار را مدیریت کند. ضمن اینکه تعیین ظرفیت آبشار یک دانش بومی را می‌خواهد.
