داخلی صفحه سیاست آرشيو خبر

عارف:

بخش‌هایی از سخنان عارف در گفتگو با روزنامه آفتاب یزد را در ادامه می‌خوانید:

به نظرم جریان اصلاحات در دهه 80 مسیر رو به رشد خود را طی نکرد. اوج مشکلات اصلاح‌طلبان را می توان در انتخابات سال 90 دید انتخاباتی که عملا تصمیم به عدم حضور در آن گرفته شد. من با این تصمیم مخالف بودم. منتها از آنجایی که همیشه خرد جمعی پایبند بودم، در آن زمان هم جمع بندی آن بود که در انتخابات کاندیدا اعلام نکنیم.

خوشبختانه خیلی زود بعد از برگزاری انتخابات مجلس 90، این جمع بندی به دست آ‌مد که عدم شرکت ما اشتباه بود. چون جریان اصلاحات جریان ریشه دار انقلاب است اصلاحات چه در جریان انقلاب، چه قبل و چه بعد جریانی اصلی است و و هیچ گاه حذف شدنی نیست.

از همان موقع ما تصمیم گرفتیم به جد که در انتخابات ریاست جمهوری حضور داشته باشیم، تصمیمی که البته تصمیم سختی بود ، چون در آن ایام فضای بی انگیزگی و ناامیدی بر جریان اصلاحات حاکم بود و هیچ کس نه انگیزه حرکت داشت و نه این باور را داشت که به اصلاحات اجازه ورود به حاکمیت را می‌دهند. اما جمعی که در بنیاد باران بودیم به این نتیجه رسیدیم که باید در انتخابات شرکت کنیم. البته شروع سختی در این راه داشتیم و عموما با طنز و شوخی بسیاری از دوستان روبه رو شدیم.

به تدریج با حضور جوانان و انگیزه بالای آنها و استقبال از جریان اصلاح‌طلبی یخ حضور اصلاح طلبان در رویدادهای سیاسی آب شد و در اواخر 91 به این نتیجه رسیدیم که باید در انتخابات حضور پیدا کنیم. از همان روز چند نفر از اصلاح‌طلبان برای کاندیداتوری اعلام آمادگی کردند.

راهبر اصلاح‌طلبان در اواخر سال 91 این بود که ما قهر نکردیم

یعنی در حالی که راهبرد ما تا آخر سال 91 برای حضور در انتخابات تنها اعلام این بود که ما اصلاح‌طلبان وجود داریم و قهر نکردیم! ولی به دلیل استقبالی که به خصوص جوانان از اصلاحات داشتند ما به باور پیروزی در انتخابات رسیدیم.

در سال 90 این رویکرد راهبردی را در دستور کار بنیاد امید قرار داده بودیم، ما دهه 90 را دهه بازگشت جریان اصلاحات به حاکمیت و نقش آفرینی اصلاح‌طلبان به نظام ترسیم کرده بودیم.

از نگرانی‌هایی که آن موقع داشتیم اتفاقاتی بود که احتمال داشت در ستادهای انتخاباتی ما دو نفر ( عارف و روحانی) پیش بیاید. در آن اوقات همیشه به این فکر می‌کردم یعنی ممکن است بین ستادهای من و آقای روحانی درگیری اتفاق بیفتد؟ آیا در یک جا پوسترهای من را پاره می‌کنند و در جای دیگر پوسترهای آقای روحانی را؟ آیا ممکن است اتفاقات سال 88 اینبار در درون جبهه اصلاحات اتفاق بیفتد؟ پاسخ به این سئوالات خیلی برای من مهم بود.

آقای روحانی وزارت علوم  و وزارت ارتباطات را به من پیشنهاد دادند که من از ایشان تشکر کردم. همین طور بعدا معاونت علمی رئیس جمهور پیشنهاد شد. ولی در جمع بندی‌هایی که صورت گرفت من ترجیح دادم خارج از هیئت دولت کمک کنم.

به من چنین پستی ( معاون اولی رئیس جمهور) پیشنهاد نشد. اکنون هم نمی‌خواهم پیرامون آن صحبت کنم. اگر پیشنهاد می شد در آن صورت فکر می‌کردم.

به خاطر انتخابات سال 96 برخی بحث‌ها مطرح نشود بهتر است

( آیا عدم پیشنهاد پست معاون اولی بدعهدی از جانب دولت بود؟) خیر در ماه‌های آینده انتخابات مهمی پیش رو داریم شاید برخی از مسائل، زمانی باید باز شود اما با توجه به موقعیت بسیار حساسی که در آن قرار داریم، ضرورت ایجاب می‌کند هماهنگی و همدلی دولت با اصلاح‌طلبان در حد امکان تقویت شود، پس بهتر است مسائل در مقاطع مناسب‌تری پرداخته شود.

ببیند ما 6-7 ماه دیگر انتخابات مهمی در پیش داریم. می‌خواهیم در همان مسیر سال 94 با انسجام بیشتر جلو برویم. آیا اگر من در سال 94 یک ضعف و بداخلاقی و یک بدعهدی دیدم، آن را علنی مطرح کنم، بهانه‌ای برای انشقاق و جدایی در اردیبهشت 96 نخواهد بود؟

رعایت این مصلحت‌هاست که من را با برخی معذوریت‌ها در موضع‌گیری‌هایم روبه رو کرده است. وگرنه گلایه‌هایی دارم بالاخره لیست امید وقتی با آن تعداد نفرات وارد مجلس می‌شود ولی به یکباره از آن همه 102 نفر ریاست من رای می‌دهند معنا دارد و این موضوع نیازمند تحلیل است.

البته من از رسانه‌ها و مردم عزیز عذرخواهی می‌کنم که خیلی حرف‌ها را نمی‌زنم، اما این سکوت به خاطر خودم نیست! بلکه به خاطر منافع ملی و جبهه‌ای است که داریم.

از یکسری رفتارها گلایه داریم

از یکسری رفتارها گلایه داریم ولی از آنها عبور می‌کنیم و ان شاء‌الله امیدواریم که دیگر آن اتفاقات تکرار نشود.

شما مصاحبه برخی از آقایان را در چهارشنبه قبل از انتخابات ریاست مجلس ببیند! کسانی که خودشان بخشی از ائتلاف بودند چه مصاحبه‌هایی کردند! البته خیلی از آن افراد هم در قدرت بودند و به عده‌ای وعده و وعید می‌دادند به هر حال این اتفاقات در سیاست ایران می افتد.

بنابراین توجه به نظر بخش‌هایی از مردم هیچ راهی جز آمدن نداشتم، نیامدنم پشت کردم به مردم بود. وقتی به یک شهرستان می رفتم که هزاران نفر به صحنه می‌آمدند و مطالبه‌شان را در شعار مطرح می‌کردند نمی‌توانستم نسبت به آن بی تفاوت باشم.

اسم وزیر را نبریم. ولی در سطح کلی، برخی مسئولانی که وظیفه‌شان بی‌طرفی بود و نقش تشکیلاتی‌شان این بود که نباید درباره انتخابات ریاست مجلس هی دخالتی کنند متاسفانه دخالت کردند. دخالت آنها کار بدی بود!