تصاویر / هنر دست زنان مازندرانی که در حال فراموشی است

جاجیم‌بافی (کرچال) در قدیم فقط به صورت سنتی و با دست انجام می‌شد.

امروز این صنعت هم به صورت دستی و هم صنعتی انجام می‌شود.

برای جاجیم‌بافی، مواد اصلی شامل پشم یا نخ‌های طبیعی می‌شوند.

جاجیم‌بافی یکی از هنرهای سنتی ایرانی است که تاریخچه‌ای طولانی و متنوع دارد.

نخ‌هایی که برای جاجیم‌بافی استفاده می‌شوند، باید به اندازه کافی مقاوم و با کیفیت باشند.

یکی از صنایع‌دستی استان مازندران جاجیم است که در زبان محلی به آن کرچال می‌گویند.

متاسفانه امروزه این هنر دست زنان مازندرانی در حال فراموشی است.

جاجیم گونه‌ای زیرانداز دستباف و دو رویه است كه از نخ‌های رنگین و ظریف پشمی یا پنبه‌ای یا آمیزه‌ای از این دو بافته می‌شود.

با وجود کمرنگ شدن این صنعت، یکی از مردم روستای بندپی غربی از توابع بابل، همچنان حرفه جاجیم‌بافی را سر پا نگه داشته است.

نخستین نشانه‌های بافت در مازندران به حدود پنج هزار سال قبل از میلاد برمی‌گردد.

فرآیند جاجیم‌بافی مراحل مختلفی دارد.

در جاجیم‌بافی از نخ‌های رنگین و ظریف پشمی یا پنبه‌ای یا آمیزه‌ای از این دو استفاده می‌شود.

امروزه تهیه نخ باتوجه به گرانی بسیار مشکل است.

متاسفانه امروزه این هنر دست زنان مازندرانی در حال فراموشی است.

جاجیم معمولاً با دست و دستگاه‌های بافت سنتی انجام می‌شود.

تولید نخ مرغوب باتوجه به شرایط کنونی بسیار سخت است.

با پیشرفت علم و به جودآمدن دستگاه‌های صنعتی سرعت تولید در این صنعت نیز افزایش داشته است.

عمدتاً این هنر توسط زنان در روستاها انجام می‌شود و هر جاجیم می‌تواند یک اثر هنری منحصر به فرد باشد.

جاجیم معمولاً با دست و دستگاه‌های بافت سنتی انجام می‌شود.

دستگاه جاجیم‌بافی وسیله‌ای برای بافتن است که توسط خانم‌های روستایی انجام می‌شود و همچنان نیز در بعضی از روستاها رواج دارد.

از جاجیم‌ معمولاً به عنوان فرش، استفاده می‌شود.

در میان دستبافت‌های روستایی، جاجیم از اهمیت بیشتری برخوردار است و کاربردهایی نظیر زیرانداز، پشتی، سجاده، پتو و رویه کرسی دارد.